Czasy pandemii uderzyły w środowisko przesiedleńców w Niemczech szczególnie. Dziś składają się na nie w głównej mierze ludzie starsi, dla których zamknięcie w mieszkaniach w samotności jest szczególnie trudne. Elektroniczny kontakt, zdigitalizowane zbiory, czy transmisja spotkań w mniejszym gronie z trudem zastępują osobiste kontakty. Tym bardziej, że ludzie starsi nie zawsze z elektronicznymi komunikatorami potrafią sobie poradzić.
Czasy pandemii uderzyły w środowisko przesiedleńców w Niemczech szczególnie. Dziś składają się na nie w głównej mierze ludzie starsi, dla których zamknięcie w mieszkaniach w samotności jest szczególnie trudne. Elektroniczny kontakt, zdigitalizowane zbiory, czy transmisja spotkań w mniejszym gronie z trudem zastępują osobiste kontakty. Tym bardziej, że ludzie starsi nie zawsze z elektronicznymi komunikatorami potrafią sobie poradzić.
Organizacje przesiedleńcze utraciły w Republice Federalnej co prawda polityczną rolę, ale ciągle dają oparcie swoim członkom. Gromadzą wokół siebie ludzi o podobnych życiorysach i tęsknotach. Są to często osoby starsze, samotne, dla których kontakt z podobnie myślącymi był i jest niezmiernie ważny. Ludzie, którzy często do dziś nie potrafią się pogodzić z utratą ziemi rodzinnej, a jedyne co im pozostaje to kontakt z przyjaciółmi i rodzinami. W poprzednich latach często zdarzały się okazje do uroczystych spotkań i jubileuszy w szerszym gronie. Wydarzeń, na które wielu czekało już miesiącami. Dlatego zakaz organizowania takich spotkań jest dla tej grupy osób szczególnie trudny.
Wiele osób cieszyło się dla przykładu na tegoroczne spotkanie Tag der Vertriebenen, które miało się odbyć w Bad Vilbel i być połączone z szczególnie uroczyście obchodzonym pokazem tradycyjnych strojów ludowych.
Bieżący rok miał być też okazją to kilku ważnych jubileuszy. Kiedy pod koniec lat 40-tych alianci cofnęli zakaz zrzeszania się w Niemczech, szybko powstało wiele organizacji przesiedleńczych. Wiele z nich obchodzi w tym roku okrągłą, 70. rocznicę swojego istnienia.
Również w 1950 roku ogłoszono w Stuttgarcie Kartę Wypędzonych. Mimo wielu kontrowersji, jakie ona do dziś wywołuje, uchodzi ona za rodzaj konstytucji środowisk przesiedleńczych i otwarła nowy okres pojednania przesiedleńców z Polską i Polakami.
W tym roku obchodzimy również 75. rocznicę zakończenia wojny. Dla wielu Autochtonów było to początek tułaczki, moment utraty nie tylko majątku, na który wcześniej pracowały pokolenia, ale również pejzażu i cmentarzy. Ten dzień, dla wielu tragiczny, był również przez przesiedleńców z wielka powagą obchodzony.
Ponieważ zakres działalności organizacji przesiedleńczych uległ ograniczeniu, wiele z jej agend koncentruje się obecnie na digitalizacji zbiorów i ich elektronicznego udostępniania. Podejmują one próby organizowania wirtualnych spotkań, czy transmisji wydarzeń realizowanych z udziałem ograniczonej ilości ludzi.
Nie zmienia to faktu, że dla środowisk przesiedleńczych czas pandemii jest smutnym okresem. W zrozumiały sposób bardziej od innych obawiają się zarażenia wirusem, ale też często z trudem posługują się środkami komunikacji elektronicznej. Ale nawet gdyby te techniczne bariery udało im się przełamać, to i tak kolorowy monitor nie zastąpi im nigdy spotkania z przyjaciółmi.
Przed II wojną światową społeczność polska w Niemczech miała status mniejszości narodowej. Była aktywna nie tylko na Górnym Śląsku, ale również w Berlinie czy Zagłębiu Ruhry. Status ten został odebrany przez hitlerowców w 1940 roku, ale przywrócony już w 1951 roku. Na jego powtórne odebranie zgodzili się negocjatorzy Traktatu Polsko-Niemieckiego w 1991 roku.
Autochtoni na Górnym Śląsku najczęściej postrzegają się albo jako Ślązacy, albo jako Niemcy. Państwo Pruskie popadło w zapomnienie i prawie nikt się z nim tu nie identyfikuje. Zupełnie inaczej jest w czeskiej części Górnego Śląska. Tam Państwo Wilhelma II jest dla wielu kluczem do tożsamości. Tradycje te są również aktywnie kultywowane.
Carl Ulitzka był w okresie międzywojennym największym moralnym i politycznym autorytetem na Górnym Śląsku. Nie stronił też od ważnych urzędów. Jako przewodniczący górnośląskiej partii Centrum miał długo kluczowy wpływ na życie regionu. Dwukrotnie wygnany z Raciborza. W 1939 usunięty z parafii przez Gestapo i w 1945 roku przez nowych rządzących. Dziś raciborskie elity domagają się przeniesienia jego grobu do Raciborza.
© Spectrum.direct
45-676 Opole, ul. Miodowa 1
Tel.: 0048 601 180 176
E-mail: redakcja@spectrum.direct
Projekt graficzny:
www.tstrojecki.pl
