Można odnieść wrażenie, że promotorzy budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego marzą o wielkim wydarzeniu, które podniesie ich narodową dumę. W środku Polski ma powstać ogromne lotnisko, które ma kosztować niewyobrażalną kwotę kilkudziesięciu miliardów złotych. Inwestycja budzi wiele wątpliwości. Pojawiają się głosy, że bardziej służyć ma on kreowaniu mocarstwowej wizji kraju i że pieniądze powinny być przeznaczone na budowę nowoczesnej sieci kolejowej o szybkości 350 km/h.
Budowa Centralnego Portu Komunikacyjnego jest anachronicznym pomysłem ze skrzyni pełnej narodowych mitów o wymarzonej wielkości. Służyć będzie bardziej ideologicznym manifestacjom, niż pragmatycznym interesom rozwoju kraju.
Wydaje się, że koleje wysokich prędkości zdominują w niedalekiej przyszłości wewnątrz kontynentalne podróże. Niemieckie liniowe pociągi ICE od dawna przewożą pasażerów z prędkościami rzędu 350 km/h. Dla porównania w Japonii liniowy shinkansen osiągać będzie wkrótce już szybkość 500 km/h.
Pociąg poruszający się z szybkością 350 km/h jechałby z Katowic do Krakowa około 15 minut. Dzięki takiemu połączeniu oba miasta stały by się jedną aglomeracją. Podróż z Katowic do Warszawy trwała by niewiele ponad 45 minut. Taki czas umożliwiałby nawet codzienny dojazd do pracy w stolicy Polski.
Szybki pociąg dotarłby z Katowic na lotnisko Berlin Brandenburg (BBR) w granicach 1,5 godziny. A więc szybciej, niż czasami wskutek korków trwa przejazd na lotnisko w Pyrzowicach. Port lotniczy BBR skomunikowany jest najwyższymi lotniskami w skali globalnej. Takiej liczby połączeń CPK przypuszczalnie nigdy nie osiągnie. Dzięki szybkim połączeniom kolejowym stolicy Niemiec z Polską, zwiększyłaby się liczba pasażerów korzystających z berlińskiego lotniska. Wówczas transkontynentalne połączenia z tego miejsca byłyby bardziej opłacalne, a w dalszej kolejności byłoby ich jeszcze więcej.
Na budowie kolei wysokich prędkości zyskaliby więc zarówno pasażerowie poruszający się wewnątrz kraju, jak ci wybierający się do USA, czy Chin. Pamiętać też trzeba, że siłą i szczególną wartością połączeń kolejowych jest to, że pociągi wjeżdżają do centrum wielkich miast. A centralnie usytuowane dworce są z założenia dobrze skomunikowane z otoczeniem.
Tymczasem w listopadzie 2017 roku przyjęto koncepcję budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego. Projekt zakłada wybudowanie w szczerym polu gigantycznego lotniska i anachroniczne połączenia kolejowe. W założeniach pomysłodawców pociągi z Katowic czy Wrocławia do CPK poruszać się mają w żółwim, jak na współczesne warunki, tempie 250 km/h.
O ileż rozsądniej dla wszystkich byłoby skorzystanie z dobrodziejstw berlińskiego lotniska BBR, a zaoszczędzone pieniądze przeznaczyć na podniesienie jakości parametrów torów choćby tylko do 350 km/h szybkości marszowej i skoncentrować się na połączeniach z istniejącymi, dużymi aglomeracjami miejskimi. Pociągi jeżdżące takimi szybkościami wywołałyby absolutną rewolucję komunikacyjną w Polsce. Zmieniłyby one dalece społeczne, kulturalne i przede wszystkim gospodarcze życie kraju. Koleje wysokich prędkości przyczyniłyby się także do jeszcze głębszej integracji z zachodem Europy. Wiadomo, że służyłoby to zamożności i cywilizacyjnemu postępowi Polski. Ale jak widać, nie wszystkim się taka integracja podoba.
Dlatego jakże trudno oprzeć się pytaniu, czemu to megalotnisko pod Łodzią ma służyć. Czy aby nie wydajemy 34 miliardów publicznych pieniędzy tylko dlatego, że jeżdżenie do Berlin-Brandenburg-Airport godzi w narodową dumę decydentów?
Przed II wojną światową społeczność polska w Niemczech miała status mniejszości narodowej. Była aktywna nie tylko na Górnym Śląsku, ale również w Berlinie czy Zagłębiu Ruhry. Status ten został odebrany przez hitlerowców w 1940 roku, ale przywrócony już w 1951 roku. Na jego powtórne odebranie zgodzili się negocjatorzy Traktatu Polsko-Niemieckiego w 1991 roku.
Autochtoni na Górnym Śląsku najczęściej postrzegają się albo jako Ślązacy, albo jako Niemcy. Państwo Pruskie popadło w zapomnienie i prawie nikt się z nim tu nie identyfikuje. Zupełnie inaczej jest w czeskiej części Górnego Śląska. Tam Państwo Wilhelma II jest dla wielu kluczem do tożsamości. Tradycje te są również aktywnie kultywowane.
Carl Ulitzka był w okresie międzywojennym największym moralnym i politycznym autorytetem na Górnym Śląsku. Nie stronił też od ważnych urzędów. Jako przewodniczący górnośląskiej partii Centrum miał długo kluczowy wpływ na życie regionu. Dwukrotnie wygnany z Raciborza. W 1939 usunięty z parafii przez Gestapo i w 1945 roku przez nowych rządzących. Dziś raciborskie elity domagają się przeniesienia jego grobu do Raciborza.
© Spectrum.direct
45-676 Opole, ul. Miodowa 1
Tel.: 0048 601 180 176
E-mail: redakcja@spectrum.direct
Projekt graficzny:
www.tstrojecki.pl
