Przez pierwsze 15 lat istnienia zorganizowanej mniejszości niemieckiej Joachim Niemann był drugą, obok Henryka Krolla, najważniejszą postacią tego środowiska. Zawsze skuteczny i efektywny. Człowiek wielkiej charyzmy i siły osobowości. W konsekwentny sposób walczył o sprawy, które uważał za ważne dla społeczności niemieckiej. W sobotę, 19.09.2020 odbył się jego pogrzeb.
Joachim Niemann urodził się w Dziergowicach 22.09.1932 roku. Ukończył Politechnikę Śląska w Gliwicach, był inżynierem mechanikiem. Przez większość życia zawodowego pracował w zakładach chemicznych Azoty w Kędzierzynie. Zajmował tam wyeksponowane stanowisko Głównego Projektanta i był odpowiedzialny między innymi za wybudowanie linii technologicznej OXO. Była ona przez pewien czas największą inwestycją na Opolszczyźnie.
Po 1989 roku, kiedy tylko pojawiła się zorganizowana mniejszość niemiecka, zaangażował się w jej struktury. Wkrótce też został dyrektorem Biura Związku Niemieckich Stowarzyszeń Społeczno-Kulturalnych w Polsce.
Był zawsze otwarty na nowe propozycje i nowe projekty, był gotów angażować się w realizacje pomysłów innych. Również media elektroniczne mniejszości niemieckiej przed 2006 rokiem zawdzięczały mu swoją siłę. Odegrał on kluczową rolę w procesie uzyskania zgody na stworzenie niemieckojęzycznej rozgłośni radiowej mniejszości niemieckiej w Opolu, której powstanie później zaprzepaszczono.
Do ważnych dzieł Joachima Niemanna było powołanie Fundacji Eichendorffa w Łubowicach. On to 1998 roku skrzyknął fundatorów, doprowadził do podpisania założycielskiego aktu notarialnego. Później sam stanął na następne 21 lat na czele Rady Kuratorów, najwyższego organu tej organizacji. Ze swojej funkcji zrezygnował dopiero pod koniec zeszłego roku. Chętnie brał udział na posiedzeniach zarządu fundacji. I tu zawsze wygłaszał swoje poglądy, również wtedy, kiedy nie podobały się większości. Siła fundacji wynikała również z jego bardzo dobrych stosunków ze stroną niemiecką.
Trwałą inicjatywą okazało się uporządkowanie i nowa aranżacja cmentarza powojennych ofiar w Łambinowicach. To miejsce martyrium społeczności autochtonicznej stało się jednym z jej najważniejszych miejsc pamięci.
Joachim Niemann był też zaangażowanym samorządowcem, przez wiele lat pełnił funkcje przewodniczącego Rady Gminy Bierawa. I tu pozostawił po sobie kilka trwałych projektów. Ton był inicjatorem powstania dwujęzycznej szkoły podstawowej w Solarni, która z powodzeniem funkcjonuje do dziś. Dzięki jego zaangażowaniu doszło do współpracy partnerskiej z niemieckim Ostfildern. Był też przez pewien czas radnym Sejmiku Wojewódzkiego.
Za wszystkie te osiągnięcia Joachim Niemann otrzymał w 2016 roku Krzyż Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Ale Niemann był nie tylko działaczem społecznym. Dla wielu był też przyjacielem, autorem dobrych i trafionych rad. I pewnie w tej roli będzie nam go brakować najbardziej.
Autorów wystawy „Nasi chłopcy” w Muzeum Miejskim w Gdańsku posądzono o relatywizację hitlerowskich zbrodni i pochwałę narodowej zdrady. Poświęcona jest obecności autochtonów w Wehrmachcie. Byli oni zaciągani do niemieckiego wojska pod bezpośrednią groźbą kary śmierci i obozów koncentracyjnych dla ich rodzin. Dokładnie ten sam problem występował na Górnym Śląsku.
Mija właśnie 81 rocznica zamachu na Adolfa Hitlera. Dziś obchodzona uroczyście, a dzieci pomordowanych bohaterów antyhitlerowskiego ruchu oporu przyjmowane przez głowy państwa. Po 1945 roku ci sami ludzie byli jednak jako dzieci wyśmiewani, opluwani, poniewierani jako potomkowie zdrajców.
Jeszcze 40 lat temu kościoły w górnośląskich wioskach zdominowane były przez autochtoniczne kobiety ubrane w jupy i szpindery. Nowi, napływowi sąsiedzi robili sobie powszechnie z nich drwiny. Tradycyjne stroje były inspiracją do poniżania ich właścicielek. Mimo tego, do lat 70. XX stulecia mazelonki dominowały górnośląski krajobraz.
© Spectrum.direct
45-676 Opole, ul. Miodowa 1
E-mail: redakcja@spectrum.direct
